தவிப்பு தவறு செய்ய தூண்டியது – 1

மாலை நேரம். “எப்போ கிளம்பனும்ங்க?” மீண்டும் ஒரு முறை வசு கேட்க, விமல் கோபத்துடன் “எத்தன தடவடி சொல்ல – வெள்ளி கிளம்பனும், ஒரு வாரம் பெங்களூர்ல தங்கி, அடுத்த வாரம் மும்பை. முடிச்சுட்டு வீட்டுக்கு, புரிஞ்சுதா?” வெறுப்புடன் பொங்கினான் விமல். மேலும் கேள்வி கேட்க விருப்பமில்லாமல் வார்த்தைகளை தவிர்த்தாள் வசுமதி.

மறுநாள் வழக்கம்போல் விடிய இம்முறையும் அருள் வீட்டினுள் நுழையும் போதே “எப்போ எனக்கு பதில் சொல்லப்போற வசு” எனக்கெஞ்சுவார்போல கேட்க, “என்ன சொல்ல சொல்றடா” என முறைத்தாள் வசு. வழகத்திற்கு மாறாக இன்று வாய் திறந்து பேசிய வசுவிடம் மாற்றத்தை கண்டறிய மறக்கவில்லை அருள். “என்ன வசு, நாம எப்படி இருந்தோம்? எனக்காக ஒரு தடவ சும்மா காபி குடிக்க கூட வரக்கூடாதா?” என பணிந்து கேட்க “அப்புறம் பாக்கலாம்” என தட்டி கழித்தாள் வசு. அதன்பின் அந்த வாரம் முழுவதும் வேறு எந்த சலனமும் இன்றி கடந்தது.

அருளினால் இருப்பு கொள்ள முடியா விட்டாலும் வெள்ளிக்கிழமை வரை வைராக்கியமாக காத்திருந்தான். வெள்ளி மாலை விமல் அலுவலகத்தில் இருந்து நேரடியாக விமான நிலையத்திற்க்கு அருளுக்கு நன்றி சொல்லி புறப்பட்டான். அருளின் தவிப்பு அதிகமானது. விமலின் விமானம் கிளம்பியதை சரி பார்த்த பின் தனது கைத்தொலைப்பேசியில் வசுவின் கைத்தொலைப்பேசிக்கு நலம் விசாரித்து செய்தி அனுப்பினான். நம்பிக்கையூட்டும் படியாக பதில் வந்தது. தொடர்ந்தான். காபி குடித்துக்கொண்டு கதைக்க இன்று நேரம் கிடைக்குமா என்று ஏங்கிக்கொண்டே செய்தி அனுப்பினான். பதில் வரவில்லை.

வீட்டில் வசுமதி தவித்தாள். கணவன் ஊருக்குச்சென்று முழுதாக இரண்டு மணி நேரம் கூட முடிய வில்லை ஆனால் அதற்க்குள் அருள் செய்தி அனுப்புகிறானே என்று ஒரு புறம் கோபமும் மறு புறம் தவிப்பும். அவன் கேட்ட கேள்விக்கு என்ன பதில் கூற? ஆலோசித்தாள். கால் மணி நேரம் ஆனது. கேள்விக்கு பதில் கேட்டு மறு கேள்வி வந்தது. வசுவின் பயம் இது கதைப்பதோடு நிற்காது என்று தெரிந்ததனால்.

அருள் சற்று அழுந்தக்கேட்டால் வசு இடம் கொடுத்துவிடுவாள் என்று தெரிந்ததனால், இந்த தடுமாற்றம். இடம் கொடுத்தால் கல்லூரித்தவருகள் நடைவேரும். நடைவேறினால்…? நடைவேறினால்…? நினைத்துப்பார்க்க இயலவில்லை. அனால் மறுபுறம் தோள் சாய இடமும் இல்லை. விமல் துணையாக இருந்திதிருந்தால்? அந்த கோபமும் ஒருபுறம் உண்டு. வாழ்க்கைத்துனையாக இல்லாமல் வாழ்கையில் மட்டுமே உள்ள விமலை நினைத்த உடன் தன்னை அறியாத கோபத்தை உணர்ந்தாள். அவளுக்கு தற்போதைக்கு பேச்சு துணை தேவைப்பட்டது. அருளின் ஆலோசனையை ஆமோதிக்க முடிவெடுத்தாள்.

இரவு நேரம். தங்கள் பேச்சு நீண்டு இரவு உணவையும் முடித்து வீடு திரும்பும் போது மணி பன்னிரண்டு. தனது வாகனத்தில் அவளை வீடு வரை கொண்டு வந்த அருள் அது வரை பேச்சு கொடுத்து வந்த வசு பேச மறந்ததை கவனித்தான். “சொல்லு வசு” என்றான். “என்னடா சொல்ல” என்று கேட்டாள்.

அருள்: “எப்ப நீ என்னோட வசுவா என்கிட்டே வரப்போற?”

வசு: ஏன்டா? ஏன்டா, இப்படி என்ன வாட்டி எடுக்குற? இப்படியே இருந்துட முடியாதா?

அருள்: எப்படி முடியும் வசு? நமக்குள்ள என்னல்லாம் நடந்துதுன்னு உனக்கு ஞாபகம் இல்லையா? அதெல்லாம் நடந்தும் பேசிட்டு மட்டுமே இருக்க முடியுமா என்ன?

அருளின் குரல் இப்போது தணிந்து சற்று கனத்தும் இருந்தது.

வசு: நான் இன்னொருத்தரோட மனைவிட. மறந்துட்டே பேசற பாத்தியா.

அருள்: ஹ்ம். நீ தான் சொல்லிக்கிற. இந்த ஒரு மாசத்துல விமல் எப்படிப்பட்ட கணவன் அப்படிங்கறதை என்னால கணிக்க முடியாதா என்ன? ஏன்? இப்போ கூட பெங்களூர் போனானே உன்ன கூட்டிட்டு போகலாம் இல்ல? ஏன் கூட்டிட்டு போகல?

வசு இந்த வார்த்தைகளை எதிர் பார்த்திருந்தாள். இவ்வளவு தாமதமாக அல்ல. அருள் கல்லூரிப்பருவத்தை விட இப்போது இன்னும் முதிர்ந்த மனப்பக்குவம் கொண்டதை உணர்ந்தாள். அவன் வசுவை வற்புறுத்தவில்லை. வசுவிற்கு அதுவே தடங்கலாக இருந்தது.

வசு: யோசிக்க நேரம் வேணும் அருள்.

அருள்: எவ்வளவு நேரம் வேணும்னாலும் எடுத்துக்கோ ஆனா இன்னும் மூணு வாரத்துக்குள்ள சொல்லிடு.

வசு: என்ன மூணு வாரம்?

அருள்: அப்பறம் சொல்றேன்.

வசு: ஏய், சொல்லு

அருள்: நீ சரின்னு சொல்லு அப்புறம் சொல்றேன்

வசு, யோசித்தவளாய் கதவை திறந்து வீட்டை நோக்கி சென்றாள். அருள் வசுமதி வீட்டினுள் செல்லும் வரை கண்டு வாகனத்தை எடுத்தான். பல எண்ணங்களுடன், பழைய நினைவுகளும் கடந்து போக மெதுவாய் வாகனத்தை ஓட்டினான் அருள். தனது வீட்டை அடைய இன்னும் சில நிமிடங்களே இருந்த நிலையில் வசுவிடம் இருந்து தொலைப்பேசி அழைப்பு வந்தது. ஏதாவது மறந்தாளா என்று பயணத்தை நிறுத்தி வாகனத்தை சுற்றும் நோட்டமிட்டவாறு அழைப்பை எடுத்தான் அருள். மறு முனையில் இருந்து “சரி” என்ற ஒரு வார்த்தை மட்டுமே கேட்டது. இதை எதிர்பாராத அருள் “என்ன சரி?” என்று கேட்கும் போதே புரிந்தவனாய் “இப்போ தான் தெளிஞ்சுதா? அங்க இருக்கும் போதே சொல்லி இருக்கலாம் இல்ல?” என்று இன்ப மகிழ்ச்சியுடனும் புன்னகையுடன் கேட்டான். “நீ விட்டுட்டு போனதுக்கப்புறம் தான் தெரிஞ்சுது” என்றாள் வசு.

வசு: “நான் எவ்வளவு தனியா இருக்கேன்னு, வந்து எடுத்துக்கோ என்னை”

அருள்: எப்போ வரணும்?

வசு: இப்போவே. இந்த நிமிஷமே. ஆனா ஒரு கண்டிஷன்.

இதற்காகவே காத்திருந்தவனாய் அருள், “என்ன” என்றான்.

வசு: இந்த வீடு வேண்டாம். இங்க நான் நானா இருக்க மாட்டேன்.

அருள்: இரண்டு வாரத்துக்கு என்ன தேவையோ எடுத்திட்டு ரெடியா இரு. நான் வந்துட்டு இருக்கேன். உன்ன என்னோட வசுமதியாக்க வந்துட்டு இருக்கேன்.

மறுமுனையில் “காத்திருக்கேன்” என்ற பதில் மட்டுமே கேட்டது.

அடுத்த கால் மணி நேர்த்தில் விமல் வீட்டை அடைந்தான் அருள். விளக்கு எரிந்து கொண்டிருந்தது. கதவை திறந்து உள்ளே வந்தவன், வியர்வை கொட்ட தனது துணி முடியினை கொண்டு படுக்கை அறையை விட்டு சேலையில் வந்த வசுவை கண்டு திகைத்தான். சற்று வியர்த்திருந்தாலும் மலர்ச்சியுடன் இருந்தாள் வசு. ஏதும் பேசாமல் அவளிடம் சென்று அவளது பையினை வாங்கிக்கொண்டான். அருள் திரும்பும் வரை இருவரின் இமைகளும் காமத்தை பரிமாரிக்கொண்டிருந்தன. பையை கொண்டு வாகனத்தில் திணித்து, ஓட்டுனர் இடத்தில் அமர்ந்து வசுவிற்கு கதவை திறந்த போது, வீட்டு கதவை தாளிட்டு கொண்டிருந்த அவளின் வாளிப்பை கண்டு முறைத்தான்.

சேலை மூடாத அவளது இடுப்பில் சொருகியிருந்த முந்தானையின் முடியை விட்டு சற்று கீழிறங்கினான். வீட்டு கதவை தாளிடுவதில் சிரமம் கண்ட நேரத்தில், வசுவின் அகண்ட தோள்பட்டையில் இருந்து இளகியது. அவளது மெலிந்த இடுப்பு வரை மெலிந்து வந்த வசுவின் உடலமைப்பு, அதன் பின் எதிர்பாராத விதமாக மீண்டும் அகண்டு விரிந்த குண்டியாக மாறி தொடையிலிருந்து மீண்டும் மெலியத்துவங்கியது. பறந்து கிடந்த வசுவின் குண்டிப்பரப்பினை மூடிய சேலையை அங்கேயே அவிழ்த்தெரிய துடித்தது அருளின் கரங்கள். சற்றே சேலைக்குள் ஒளிந்திருக்கும் பொக்கிஷத்தை மனதினுள் அளந்தவாறு கண்களை மூடி காமத்தில் மூழ்கிய அருள், வாகனத்தின் கதவடைய நிமிர்ந்து வசுவின் பதிலுக்கு காத்திராமல் வாகனத்தை விரட்டினான்.

அருளின் இருப்பிடத்தை சென்று அடையும் வரை இருவரும் பேசிக்கொள்ளவில்லை. அருள் அவசரப்படுவான் என்று எதிர்பார்த்த வசு ஏமாந்து கொண்டிருப்பதை அருள் உணர்ந்தான். ஆயினும் வசு அதை வெளிக்கொணராமல் தானும் அதே போல் முந்த கூடாது என்ற வைராக்கியத்துடன் இருந்தாள். அருளோ வசு தன்னுடையவள் என்ற புதிய நிலையை அடைந்ததில் வந்த ஆனந்தத்தில் அடுத்து செய்வதறியாது ஆலோசித்து கொண்டிருந்தான். அனால் அடையவிருக்கும் காமம் மட்டுமே அவன் கண்களில் தெரிந்தது. அதனாலோ ஏனோ வசு ஏமாந்து கொண்டிருந்தாள். இருவரின் ஏக்கமும் பெருகியது.

வீட்டை அடைந்து கதவை திறந்த உடன் “பாத்ரூம் எங்க?” என்று கேட்டவளுக்கு கழிப்பறையை காண்பித்தான். அருள் கதவை அடைத்து விளக்குகளை போட்டு உள்ளே வர, வசு வெளியே வந்தாள். அவளை நோக்கி நகர்ந்த அருளைக்கண்டு தயாரானவள் போல் நின்றாள் வசு. ஆனால் அருள் அவளைக்கடந்து கழிப்பறைக்குள் சென்றான். உள்ளே சென்று தாளிட்டு மெல்ல புன்னகைத்தான். தன்னை கண்ணாடியில் பார்த்தவாறு முகத்தில் தண்ணீர் அடித்து மலர்ச்சி கொண்டான். தனது தடி வசு தொலைப்பேசியில் அழைத்ததில் இருந்து முறுக்கேறி இருந்ததை அவன் மறக்கவில்லை. அவளை இன்னும் சூடேற்ற வேண்டும் என நினைத்தவாறு அவனது ஆடைகளை களைந்தான். அருகில் இருந்த துண்டை எடுத்து இடுப்பில் கட்டியவாறு வசுவை அதே இடத்தில் எதிர்பார்த்து கதவை திறந்தான். விளக்குகள் அனைத்தும் அணைக்கப்பட்டு இருந்தது.