அம்மா என்றால் அன்பு

அம்மா என்றால் அன்பு

முன்னுரை : இது இந்த வெப்சைட்டில் என்னுடைய ஐந்தாவது கதை. இதற்கு முன் எழுதிய அனைத்து கதைகளுக்கும் ஆதரவு தந்த வாசகர்களுக்கு நன்றி. முக்கியமாக என்னுடைய ‘சித்தியும், அம்மாவும், நானும் கதை சுமார் 70,000 லைக்குகளைப் பெற்றுள்ளது என்னை மகிழ்ச்சியில் ஆழ்த்தியது.

இந்த கதையும் ஒரு கற்பனை கதையே! சமீபத்தில் ஒரு ஆங்கில வெப்சைட்டில் ஒரு கதை படித்தேன். அந்த தீமில் கதை எழுத வேண்டும் என தோன்றியது. கதையின் கரு மட்டும் அதிலிருந்து எடுக்கப் பட்டதே தவிர இது முழுக்க முழுக்க என் கற்பனையே. இதுவும் வாசகர்களின் ஏகோபித்த ஆதரவை பெரும் என நம்புகிறேன்.

வாசகர்கள், முக்கியமாக பெண்கள்….ஆன்ட்டிகள், அம்மாக்கள், தோழிகள் தங்களுக்கு நேர்ந்த அனுபவத்தை என்னிடம் பகிர்ந்து கொண்டால் அதன் மூலம் இன்னும் நல்ல கதைகள் எழுதலாம். உண்மைக் கதைகள் எப்போதுமே த்ரில்லிங்க்காக இருக்கும் என எண்ணுகிறேன். கண்டிப்பாக அவர்களின் ரகஷியம் காக்கப்படும் என உறுதி அளிக்கிறேன். என்னுடைய email id : [email protected] நல்ல தீம் சொல்பவர்களுக்கு வேறு வெப் சைட்டில் வெளிவந்த என்னுடைய கதைகள் அனுப்பிவைக்கப்படும்.

இனி கதை தொடர்கிறது…..

******

அப்பாட…! மகனை பள்ளிக்கு அனுப்பியாயிற்று, அவரையும் ஆஃபிஸுக்கு அனுப்பிவிட்டேன். இனி நாள் முழுவதும் ஓய்வு தான். காலையிலை எழுந்ததிலிருந்து பரபரப்பா வேலை செஞ்சு அலுப்பாயிடுச்சு. கொஞ்ச நேரம் ரெஸ்ட் எடுத்திட்டு அப்புறம் ஸ்கெட்ச் நோட்டை எடுத்தேன். எனக்கு ட்ராயிங்க் பண்றது ஒரு பொழுது போக்கு. பென்சில் ஸ்கெட்ச்ன்னாலும் எதைப் பார்த்தாலும் அப்படியே தத்ரூபமா வரைவேன். இந்த திறமையெல்லாம் இருந்தும், என் வீட்டுக்காரர்கிட்டேயிருந்து எந்தவொரு சப்போர்ட்டும் இல்லாததாலே குடத்திலிட்ட விளக்கு போல என் திறமை வெளியே தெரியாமயே இருக்கு. புதுசா என்ன ட்ராயிங்க் பண்ணலாம் என்று யோசித்தவாறே கட்டிலில் சாய்ந்த போது செல்போன் அடிக்கும் சத்தம் கேட்டது. சலித்துக் கொண்டே எழுந்த நான் நம்பரைப் பார்த்தேன். ஏதோ புது நம்பராக இருந்தது.

போனை எடுத்து, “ஹலோ,” என்றேன்.

மறுமுனையில் ஒரு பெண் குரல் ஒலித்தது.

“ஹலோ நீங்க ராஜுவோட அம்மாவா?”

“ஆமா நீங்க யாரு?”

“நான் ராஜுவோட க்ளாஸ் டீச்சர் பேசுரேன். இன்னிக்கு நீங்க கொஞ்சம் வந்துட்டு போக முடியுமா?”

“ஏன் என்ன விஷயம்? ராஜுவுக்கு என்ன?…” எனக்குள் படபடவென இருந்தது.

“நீங்க பயப்பட வேணாம். அவனுக்கு ஒன்னுமில்லை. அவன் படிப்பு சம்பந்தமா உங்ககிட்டே கொஞ்சம் பேசணும்.”

“சரி நாளைக்கு அவங்க அப்பாவை வரச் சொல்றேன்.”

“இல்லை உங்ககிட்டே தான் பேசணும். அதுவும் கொஞ்சம் அவசரம் கூட. நீங்க இன்னைக்கே வர முடியுமா?”

“இல்லை நான் தனியா வெளியே போய் பழக்கமில்லை. அதனாலே அவங்களையே நாளைக்கு வரச்சொல்றேனே.”

“ப்ளீஸ் மேடம், இதை நான் உங்க வீட்டுக்காரர்கிட்டே பேசமுடியாது. அதனாலே நீங்களே வாங்க. நான் வேணா எப்படி வர்றதுன்னு சொல்லித் தர்றேன்.”

அப்படி எங்கிட்டே பேசக்கூடிய அளவு முக்கியமான மேட்டர் என்னவாக இருக்கும் என யோசித்தவாறே, “சரி சொல்லுங்க,” என கூறி எப்படி போவது என்று அவர் சொல்ல சொல்ல குறித்துக் கொண்டேன்.

ராஜு எனது ஒரே மகன். 15 வயது. 10ஆம் வகுப்பு படிக்கிறான். படிப்பில் கில்லாடி. என் பையனும் என்னைப் போலவே ட்ராயிங்க்லே ரொம்ப திறமைசாலி. ஸ்கூல்லே பல போட்டியிலே கலந்துக்கிட்டு பரிசெல்லாம் வாங்கியிருக்கான். யாரைப் பார்த்தாலும் அப்படியே வரைந்து விடுவான். ஸ்கூல் மற்றும் ஸ்டேட் லெவல்ல பல போட்டியிலே பங்கேற்று ஜெயிச்சிருக்கிறான். அவன் ஸ்கூல்லே அவனுக்கு ரொம்பவும் நல்ல பேரு. நான் வருஷத்துக்கு ஒருமுறை ஆண்டு விழாவுக்கு மட்டும் அவரோட போவேன். டீச்சர்ஸ் எல்லாம் அவனைப் பாராட்டி பேசும் போது எனக்கு உடம்பு புல்லரிக்கும். அவனை தோளோடு அணைச்சுக்கிட்டு அவங்க முன்னாலே நிக்கறதுக்கு பெருமையா இருக்கும். அப்படிப்பட்ட அவனைப் பத்தி பேசுறதுக்கு என்ன இருக்கும், என எண்ணியவாறே தலையை வாரி சேலையை உடுத்திக் கொண்டு புறப்பட்டேன். ஐந்து கிலோமீட்டர் தள்ளியிருக்கும் அவனுடைய ஸ்கூலை நான் சென்றடைந்த போது 11 மணி ஆகிவிட்டது.

என்னிடம் பேசிய அவனுடைய கிளாஸ் டீச்சரை தேடி கண்டுபிடித்து என்னை அறிமுகம் செய்து கொண்டேன். திருமணமான அவளுக்கு சிறிய வயதுதான் இருக்கும். பார்க்க அவள் அழகாக இருந்தாள். அவள் என்னை ஸ்டாஃப் ரூமுக்கு அழைத்து சென்றாள். என்னை அமர செய்த அவள் சிறிது நேரம் எதுவும் பேசவில்லை.

“மிஸ் என்னை எதுக்காக வரச்சொன்னீங்க?” மேட்டரை நானே ஆரம்பித்தேன்.

அவள் தன் தொண்டையை கனைத்துக் கொண்டு, “நான் சொல்றது உங்களுக்கு கொஞ்சம் ஷாக்கா இருக்கலாம்….என்ன செய்றது பசங்க வயசு அப்படி….” என பீடிகையோடு ஆரம்பித்தாள்.

“நான் ராஜுவோட அப்பாவை வரச்சொல்லியிருக்கலாம். ஆனால் ஒரு பொம்பளை நான் இதைப் பத்தி அவர்கிட்டே விளக்கமா பேசமுடியாது. அதுனாலேதான் உங்களை வரச்சொன்னேன்.”

“என்ன மிஸ், ராஜு யார்கிட்டேயாவது தப்பா நடந்துக்கிட்டானா?” நெஞ்சு படபடக்க கேட்டேன்.

“நோ நோ…அப்படியெல்லாம் எதுவுமில்லை. கொஞ்ச நாளா அவன் பாடத்துலே கவனம் செலுத்தறதில்லை. அவனுக்கு செக்ஸுல நாட்டம் அதிகமா இருக்குன்னு நினைக்கிறேன்.” இதை சொல்லும் போது அவள் குரல் கொஞ்சம் பிசிறியது.

“எதைவச்சு சொல்றீங்க? எனக்கு எதுவும் புரியலே.”

“இதைக் கொஞ்சம் பாருங்க,” என அவள் ஒரு நீண்ட நோட் புக்கை நீட்டினாள். நோட்டை வாங்கி பிரித்த நான் அதிர்ந்து போனேன். அதில் முதல் பக்கத்தில் ஒரு பெண் கிச்சனில் மேடையைப் பிடித்தபடி குனிந்து நிற்க அவளுடைய பின்புறமாக அவளுடைய புண்டையில் ராஜு தன் சுன்னியை திணித்திருந்தான். அவள் ஓல் வாங்கிகொண்டே அவனை திரும்பிப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். படம் மிகவும் தத்ரூபமாக இருந்தது. வேண்டுமென்றே அந்த பெண்ணின் முகத்தை யாரென்று தெரியாமல் மறைத்திருந்தான். அடுத்தடுத்த பக்கங்களில் அந்த பெண்ணுடன் வெவ்வேறு பொஷிஷனில் வெவ்வேறு இடங்களில் அவனை வரைந்திருந்தான். ஆனால் ஒன்றில் கூட அந்த பெண்ணின் முகம் தெளிவாக இல்லை.

எனக்கு அந்த படங்களைப் பார்த்து குப்பென வேர்த்தது, பட்டென்று நோட்டை மூடினேன் ‘சே…எப்படி பச்சையா வரைஞ்சிருக்கான். நமக்கே இப்படியிருந்துன்னா அந்த டீச்சர் பாவம் சின்னப் பொண்ணு, அவளுக்கு எப்படியிருந்திருக்கும்,’ என நினைத்தேன்.

“இது….இது… அவன் வரைஞ்சதுன்னா சொல்றீங்க?” என உடைந்த குரலில் கேட்டேன்.

“இங்கே இந்தளவுக்கு ட்ராயிங்க் பண்றவங்க வேற யாரும் இல்ல. அத்தோட இதை அவன் பேக்கிலயிருந்து நான் தான் எடுத்தேன். இந்த வயசு கொஞ்சம் அலைபாயிற வயசு. என்னாலே இந்த விஷயமா ஒப்பனா பேச முடியாது. அவன்கிட்டே நீங்கதான் சொல்லி புரியவைக்கனும். வர வர படிப்பிலேயும் அவனுக்கு இன்ட்ரெஸ்ட் குறைஞ்சிகிட்டே வருது.”

எனக்கு என்ன சொல்வதென்றே புரியவில்லை. அமைதியாக இருந்தேன். சென்ற காலாண்டு தேர்வில் கூட அவன் மதிப்பெண் குறைவாக வாங்கியிருந்தது ஞாபகம் வந்தது.

“எப்ப பார்த்தாலும் கிளாஸுலே எதோ கற்பனையிலே மிதந்துகிட்டே இருக்கிறான். பாடங்களை ஒழுங்கா கவனிக்கிறதில்லை……” என நிறுத்தினாள்.

“ஏன் மிஸ் கிளாஸ்லே படிக்கிற பொம்பளை பசங்ககிட்டே ஏதாவது தப்பாக….” நான் தயங்கி தயங்கி கேட்டேன்.

“சே..சே.. அதுவெல்லாமில்லே. ஆனால் அவன் யாரையோ மனசுலே நினைச்சிக்கிட்டுருக்கான்னு மட்டும் தோணுது. அத்தோட அவங்களை இந்த மாதிரி பொசிஷன்லேயெல்லாம் கற்பனை பண்ணிக்கிட்டு இருக்கான்னும் தோணுது. அதைத் தான் அவன் வரைஞ்சிருக்கான்னு நினைக்கிறேன். படத்தைப் பார்த்தா நல்ல மெச்சூர்டு லேடியா தெரியுது.”

“சரி மிஸ் இதை நான் அவன்கிட்டே எப்படி பேசறது? அவங்க அப்பாகிட்டே சொல்லி சரி பண்றேன்.”

“நோ…நோ…அவங்க அப்பா வரைக்குமெல்லாம் இந்த பிரச்சினையை கொண்டு போக வேண்டாம். அவன் கிட்டே அன்பா பேசி நீங்க தான் அவனுக்கு புரிய வைக்கணும். நல்லா படிக்கிற பையன். இந்த வருஷம் ஸ்டேட் லெவல்ல ரேங்க் வாங்குவான்னு நினைச்சிக்கிட்டு இருக்கோம். ஆனுவல் எக்ஸாமுக்கு இன்னும் நாலைஞ்சு மாசம் தான் இருக்கு. அவன் மனசை அலையவிடாம பக்குவமா பாத்துக்கோங்க அது போதும்,” என அவள் எழ நானும் எழுந்து, “சரி மிஸ். நான் என்ன பண்ணனும்னு யோசிச்சு பண்றேன்” என கூறி அவளிடம் விடை பெற்றேன்.

******
வீட்டுக்கு வந்ததில் இருந்து மனதுக்கு சங்கடமாக இருந்தது. ஏன் இப்படி மனதை அலைபாய விடுகிறான். என்ன செய்வது என தோன்றாமல் ஷோஃபாவிலேயே சில மணி நேரம் அமர்ந்திருந்தேன். இது சம்பந்தமாக அவரிடம் பேசலம் என்றாள் அவர் மிகுந்த முன் கோபக்காரர். சிறிதும் யோசிக்காமல் கை நீட்டிவிடுவார். அது பிரச்சினையை இன்னும் பெரிதாக்குமேயொழிய அதை முடித்து வைக்க போவதில்லை. மதியம் சாப்பிடவும் தோணவில்லை. சரி அவன் ரூமைப் போய் பார்க்கலாம் என எழுந்தேன்.